फेलोसिपले मलाई जे सिकायो

May 9, 2016

- २०१३ फेलो नारायण अधिकारी

 

उज्यालो पछि अँध्यारो र अँध्यारो पछि उज्यालो सधैं भइरह्यो तर यो एकैनासको कहिल्यै भएन ।

हरेक दिन फरक भएर बित्यो यो वर्ष पनि ।

असिम अनुभूतिहरु सँगालेर काठमाडौं फर्कने दिनसम्म जनकपुर वरवरका आँपका बगैंचाहरुमा लटरम्म चिचिलाहरु लागेका देखिन्थे ।

मानिसका आ-आफ्नै रफ्तार हेर्दा यस्तो लाग्थ्यो कि मनभित्र सबैका सपनाका चिचिलाहरु यसैगरि भर्भराईरहेछन् ।

उखरमाउलो गर्मिको के कुरा गर्नु, सम्झँदैमा पसिना छुट्छ ।

एक बर्षे जनकपुर यात्रा जिवनरेखाबाट हटाईदिने हो भने मेरो सारा जिन्दगी साँच्चिकै बेकारको हुनेछ ।

लक्ष्मीप्रसादलाई आफ्नो साहित्य यात्रामा 'मुनामदन' जसरी प्रिय बन्यो उस्तै भयो मेरो जिवन यात्रामा धनुषामा टिच फर नेपालको फेलोसिप पनि ।

अरुले मलाई पक्कै पनि 'पढाउने मान्छे' सोचे तर म धेरै कुराहरु 'पढ्ने मान्छे' भएर आएँ ।

अरुले मलाई 'सबैलाई माया गर्ने मान्छे' भन्ने बुझे तर म 'आफैंलाई धेरै माया गर्ने मान्छे" भएँ ।

कतिपयले मलाई 'अरुलाई बदल्न हिडेको मान्छे' ठाने तर म सम्पुर्ण रुपले आफैं बदलिएँ ।

हो, मैले आफ्नो फेलोसिपमा जिवनको स्वार्थ भेट्टाएँ, कर्मको अनुपम सन्तुष्टी भेट्टाएँ ।

कतिपयको मुखबाट यदाकदा सुन्छु :- 'मेरो लागि कुनै बाटो छैन....'

"सबैको लागि बाटो पहिलेनै बनिसकेको छ, आँखा खोलेर हेर्ने मात्र आफ्नो काम हो" । आँखै बन्द गरेर कहाँ बाटो देखिन्छ त ?

ज्ञान, विवेक र बिश्वास जति बढायो, उति नै बाटोहरु देख्ने आँखाहरु चम्किला हुने रहेछन् ।

 

 

एस.एल.सि. परिक्षा सुरु हुन एक महिना पनि बाँकि नहुँदा परिक्षाको तयारी गरिरहेकी कक्षा १० मा अध्यायनरत एक छात्राको बिहे भयो । म निम्तो मान्न उनको घरमा जाँदा दुलही पहिरनमा सजिएकी उनले मेरो बडो स्वागत गरिन् । आफ्नै हातले खाना पस्केर दिइन् ।

म सोचमग्न भएँ । भोजका बिभिन्न परिकार लिएर मेरो अगाडी आइरहँदा मेरो आँखाले उनलाई होमवर्क देखाउन आईरहेकी एउटी मिहेनती बिद्यार्थी मात्रै देखिरह्यो ।

बेहुला बेहुलीको लागि सजाईएको कारमा चढ्नुअघि उनले आफ्नी मिल्ने साथीसँग एउटै थालमा भोज खाईन् । सायद उनिहरुले यो विवश बिछोडलाई साँस्कृतिक परम्पराको रुपमा सहज ठाने ।

मन चोर्ने हेतुले साथीचाहिँलाई मैले सोधें -"तिमि चाहिँ भोज कहिले खुवाउँछौ त?"

'म अहिल्यै भोज खुवाउँदिन सर' ।

'किन' ?

"किनकि मेरो सपना पूरा गर्नु छ" ।

'तिमि जुन अवस्थामा छौ, त्यसले तिम्रो सपना पूरा गर्न देला' ?

"तपाईले नै भन्नुभएको होईन, आफुमा विश्वास राख्नुपर्छ भनेर ? म मा पुर्ण विश्वास छ"

म झसङ्गै भएँ ।

भोलिपल्ट विद्यालय जाँदै गर्दा कोहि बच्चा रोईरहेको आवाजले मेरा पैतालाहरु टक्क अडिए । यसो हेरें साडिको सप्कोले टाउको सहित मुख छोपेर कोहि बिबाहिता भक्कानो छोडेर रुँदै थिइन् । 'के भएछ' भनेर बुझ्न खोज्दा कसैले बतायो- 'उनका श्रीमानले मदिराको मातमा बेस्सरि पिटे रे’ ।

आँपका चिचिला जस्तै धेरै बालिकाहरुका सपनाहरु बढ्नै नपाई सामाजिक हुरिले उडाइरहेको आभाष भयो मलाई ।

फर्केर हेर्दा ति अनेक आँखाहरुमा खेलिरहेका सुखद् भबिष्यका अभिलाषाहरु देखेर म भावविभोर हुन्छु ।

'तपाईबाट हामीले धेरै कुरा सिक्न पायौं, हामीलाई छोडेर नजानुस्, हाम्रो आँखाभरि आँशु हुन्छ' भन्ने निर्दोष मनका आवाजहरुले सायद मलाई आजीवन प्रेरणा दिईरहने छ ।

 

 

अप्ठ्यारोमा साजिलोको खोजि, अभाबमा अनेक प्राप्तिको खोजि, अहम् भाबमा सम्मानको खोजि भईरहने मृगतृष्णालाई सोचाई र बुझाईको परिबर्तित शैलिले काबुमा ल्याईदिएको छ आज ।

मेरो मन यति धेरै सजिब र यथार्थ कथाहरुले भरिएका छन्, र यसले मलाई यति धेरै बलियो बनाएको छ कि अब म जहाँ पुगेर जे पनि गर्न सक्छु ।

'काम' प्राय सबैले पाउँछन् तर 'आफ्नो महत्व अनुभूत गर्न पाइने काम' कमैले पाउँछन् । जीवनको सार्थकता आफैं भित्र हुँदो रहेछ भन्ने कुरा मलाई फेलोसिपले सिकायो ।

२०१३ फेलो नारायण अधिकारी हाल टिच फर नेपालमा बित्त शाखामा कार्यरत छन् |  

Let's stay in touch.

Contact Information

"TFN House"
140 Chitra Marga, Kantipath
Jamal, Kathmandu, Nepal

(+977) 01-5340105, (+977) 01-5340974

Quick Links